|
Makale Özeti:
|
Klasik Türk şiiri, evrensel güzeli, estetik, mükemmel ve ideal olanı, aşk uyandıranı, anlatma kaygısı taşır. Sevgili de; ideal ve evrensel güzelin ve güzelliğin timsalidir. Sevgili; incedir, zariftir, servi boylu, keman kaşlı, ahu gözlü, hoş bakışlıdır. Ağzı ve dudakları yok denecek kadar küçük ve kusursuz, beli kıl kadar incedir. Onun, bütün fiziksel özellikleri, özellikle de yüzü ve yüzüne ait unsurları, kusursuz güzelliğin ve estetiğin simgesi olarak değerlendirilmiştir ve bunların her biri ilahi olanla ilişkilendirilerek, her birine ayrı bir kutsiyet atfedilmiştir. Bu yüzden, Klasik Türk şairi, insanların doğada ya da insanda göremediği mükemmelliklere işaret ederek, kaynağını sonsuz ve sınırsız olan ilahi güçten aldığı için, güzeli ve güzelliği, sürekli övmüş, yüceltilmiş; sevgiliyi, “güzel”; hatta “en güzel” olarak işlemiş; böylece sadece insana değil, doğaya, kainata ve yaratılışa, aşk beslememizi ve bir farkındalık oluşturmamızı sağlar. Bir sanat eserinin güzelliği; insanın şuurunu hayalden ve kesretten uzaklaştırması, ifade edilmek istenen şeyin hakikatini insana hatırlatması, insanı hakikat konusunda bilgilendirmesi ile orantılıdır. Gerek hakiki bir sanatta, gerek hakiki bir edebiyatta ulaşılması hedeflenen asıl şey; güzelden ve güzel olan her şeyden hareketle ebedi olanı yakalamaktır. İşte bunun içindir ki Divan şiirinde anlatılan aşk başkadır, başka bir tadı ve anlamı vardır.
|
|
Alternatif Dilde Özet:
|
Classical Turkish poetry aims to highlight universal beauty, what is aesthetic, perfect and ideal, and the one that arises love.
The beloved one is the symbol of what is ideally and universally beautiful, and glamour. She is delicate, elegant, tall, has
arched eyebrows and gazelle eyes, and a nice look. Her mouth and lips are perfect and too small to be noticed, and her waist
is as thin as a hair. Her physical appearance, especially her face and facial features, are considered as the symbol of perfect
beauty and aesthetic, and each one of them is attributed to divine one. Therefore, Classical Turkish poets always praised the
beautiful one and beauty that originate from the infinite and limitless divine power by pointing out the perfection that
humans cannot see in nature and in other people. In addition, it portrayed the beloved one as “beautiful” and even the “the
most beautiful” thus helping us to build awareness and feel love for not only humans but also for nature, universe and
creation itself. The beauty of an artwork is proportional to its potential to take humans’ minds away from illusion and
abundance, to remind humans of the reality of what is desired to be implied, and to enlighten them about the same reality.
The main purpose of true art and true literature is to achieve eternity through beauty and everything that is beautiful.
Therefore, the love described in the poetry of Classical Turkish Poetry was different, and had a different taste and meaning.
|