|
Makale Özeti:
|
Öz: İstanbul, Hatıralar ve Şehir (2003) adlı yapıtında, anlatıcı-yazar
Orhan Pamuk, genç Orhan’ın yaşamıyla özdeşleşen İstanbul hakkındaki
anılarını kaleme alırken, Fransız gezgin, mimar ve ressam Antoine Ignace
Melling’in (1763-1831) İstanbul’u konu alan gravürlerine yer verir ve her
birine bir bölüm ayırdığı, 19. Yüzyıl Fransız yazın dünyasının önemli
yazarları Théophile Gautier, Gérard de Nerval ve Gustave Flaubert’in
İstanbul’a ilişkin yazdıklarını alt metin olarak kendi yapıtına taşır.
Pamuk’un o yazarlarla iletişim halinde olmasının, okurları bu yazarları
farklı bir bakış açısıyla okumaya davet etmesi kadar, kaleme almaya
çalıştığı anılarını canlandırmak için başvurduğu bir yol olduğunu da
düşünmekteyiz. Özyaşamöykülerinde kullanılan alt metinler, bu
altmetinlerden hareketle oluşturulan anılar, özyaşamöykülerin doğruluğu
konusunda okuru kuşkuya düşürse de, okur, anlatıcı-yazar ile kendisi
arasında, gerçeklerin tüm çıplaklığıyla anlatılacağı konusunda “varılan
anlaşmaya” (pacte autobiographique) inanmak durumundadır.
Çalışmamızda, yapıtın Türkçe başlığını (İstanbul, Hatıralar ve Şehir) ve
Fransızca başlığını (Istanbul, Souvenirs d’une ville) yaşamöyküsel ve
özyaşamöyküsel göndermeler bağlamında karşılaştırdıktan sonra bu
yapıtın, Philippe Lejeune’in 1975 yılında tanımını verdiği
“Özyaşamöyküsel Anlaşma”ya (Le Pacte autobiographique) ve
Özyaşamöyküsel ölçütlere ne kadar uyduğunu, okur ile varılan bir
“içtenlik anlaşması” (Pacte de sincérité/franchise) olup olmadığını,
“anlaşmaya” ne derecede uyulmaya çalışıldığını saptamaya çalışacağız.
Öte yandan, yukarıda andığımız Fransız sanatçılarının alt metinlerinin,
anıların oluşturulmasındaki önemi üzerinde de durulacaktır.
|