|
Makale Özeti:
|
Özet: Edebi eleştiri, amacı belli çalışmaları analiz etmek olmakla beraber,
edebi metni değerlendirme ve anlama entelektüel yetisi anlamına da gelir;
fakat birçok eleştirmen 20. Yüzyıldan önce bunu başarmış olmasına
ragmen, İngiliz geçmişinde eleştiri, eleştirel eylemin doğasına yabancı
bazı nedenlerle başlamıştır. Örneğin, Sydney savunur, Dryden öngörür,
Pope düşünür ve öngörür, Fielding yeni bir tür ve Wordworth yeni bir şiir
çeşidi tanıtır vb. Neoklasik dönemde İngiliz eleştirisi karmaşık ve çok
sesli bir olguydu ve normatif bir eleştirel söylem geliştiren yazar vey
azar-eleştirmenler tarafından temsil ediliyordu. John Dryden ve “Of
Dramatic Poesi” denemesi Restorasyon dönemi İngiliz eleştirisinin
durumunu daha iyi gösterecekti. 18. Yüzyılın ilk yarısına Alexander
Pope’un “An Essay on Criticism and An Essay on Man”inde ifade edilen
neoklasik fikirler yön vermişti. Ikinci yarısı, Dr. Samuel Johnson’ın
karakteri ve Influential Lives of the Poets and Dictionary of the English
Language adlı ederi tarafından yönlendirilmişti. İngiliz Edebiyatında
neoklasik döneme ait en öngörülü eleştirel ses, John Dryden’ınkiydi ve
Alexander Pope da ona eşlik ediyordu. Bu çalışmanın amacı, Dryden ve
Pope’un eleştirel söylemleri bağlamında, öngörü ve eleştirinin özünü,
edebiyatı açıklayarak ona yön vermesi olarak ortaya çıkarmaktır.
|