|
Makale Özeti:
|
Tecessüm karmaşık bir aporia olarak tanımlanabilir. Bağlamsal niteliği açısından, hayat tecrübesinin cismiyetini olduğu kadar, soyutluğunu da ifade eder. Tecessüm, aynı zamanda, dünya-kuran bir tecrübedir. Tecessüm, varlığın ve var’oluşun tekerrür vasfıdır. Ezcümle; tecessüm, yalnızca özgün-dünya’yı değil, aynı zamanda, birliktelik-dünyası’nı da resmeder. Hermeneutik fenomenoloji ve genel organolojiden hareketle bu çalışma tecessümü; içkinlik, aidiyet ve anlatısallık arası(nda) alagmatik bir aktarımlar sistemi olarak yorumlamaktadır. Bu çalışmada; tecessüm, bireyleşme alagmatiği üzerinden açığa serilen, aktarımsal bir operasyonlar sistemi olarak değerlendirilmiştir. Çalışma boyunca alagmatik, psişik ve kolektif bireyleşmenin alternatif bir okumasını oluşturmak için başvurulan eleştirel bir dayanak olarak ele alınmıştır. Bu makale; kendi, öteki ve dünya’nın hermeneutik fenomenolojisinin kimi öne çıkan argümanlarını, bireyleşmenin genel organolojisi imkânıyla paralel olarak okumayı önermektedir. Gilbert Simondon’un karşılıklı-bağlantısallık ontolojisi ile bunun Gilles Deleuze’deki eleştirel versiyonu, tecessümün allagmatiğini geliştirirken başvurulan merkezi temalardır. Hilomorfik kesinliğin eleştirisine referansla, tecessümün alagmatiği, oluş olarak varlık okuması sunmaktadır. Simondoncu ve Deleuzcü organolojiyle paralel olarak, tecessümün fenomenolojik ve hermeneutik yorumları açısından öncelik; Edmund Husserl, Martin Heidegger ve Hans-Georg Gadamer’in pratik felsefelerine atfedilmektedir.
|