|
Makale Özeti:
|
Çağdaş bir yazar olan Sylvie Germain’in hayal evreninin bireysel deneyimleri ve okumaları sırasında belleğine kaydettiği bilgilerle dolu olduğu görülür. Bu bağlamda, evrenin bütününde var olan kötülük sorunsalını ortaya koymak ve ruhsal sıkıntılarından kurtulmak amacıyla yazma eylemine büyük önem verir. Bir felsefeci gibi, bireyin insanlığa ve evrene karşı sergilediği yıkıcı davranışları kurmaca evreni içinde sürekli sorgular. Yazarın romanlarında, kurmacanın içine sinen tarihsel gerçeklerin metinlerarasılık yöntemi kullanılarak bazen belirgin bazen de örtülü biçimde ifade edildiği görülür. Bu yöntem, yalnızca yazarın şiirselliğini ve sanatsal yaratıcılığını ortaya koymaz, aynı zamanda unutulmaya yüz tutmuş tarihsel belleğin canlandırılmasında da önemli bir rol oynar. Senfoni orkestrasındaki her bir enstrümanın uyumuna benzer bir ahenk oluşturacak biçimde, farklı seslerin okuyucuya duyurulmasını sağlayan alıntılar Germain’in tüm romanlarında varlık gösterir. Bu alıntılar sayesinde, yazar tarafından iletilmek istenen mesajın daha iyi anlaşılması için tek düze bir okuma yerine çok boyutlu bir okumanın gerekliliği ortaya çıkar. Böylesine bir okumada okurun kurgudaki bilmece oyununa dahil olabilmesi için dikkatli, istekli ve sabırlı olması beklenir. Sylvie Germain’in Magnus adlı yapıtı farklı türdeki kesitlerden oluşan kurgusuyla ve belli bir zaman diliminde yaşanmış olan bellek kaybının eksik parçasının tamamlanma sürecinde ortaya koyduğu anlatı tekniğiyle diğer romanlarından ayrışır. Bu çalışma, Germain’in yazma serüvenini zenginleştirdiği türler arası göndermelerle, tarih sayfasına adını yazdırmış olan büyük olayları ve insanları anımsatmak amacıyla, kurgunun ve anlatının birer parçası olarak yapıt içinde üstlendikleri rolü çözümlemeyi hedeflemektedir.
|